insanın sahip olduğu güvensizlikleri bir kenara öylece atıvermesi hiç kolay değilmiş. çok fazla dostluk, çok fazla kabullenme çok fazla koşulsuz sevgi bile bunların hepsini tamamen ortadan kaldıramıyormuş. yine içerde bir yerlerde insanın beynini kemirip duran yetersizlik düşünceleri uygun zamanı kolluyorlarmış ortaya çıkmak için. ve bu durum beni inanılmaz mutsuz ediyor, yani o kadar sevilmeye rağmen neden hala kendimi yeterince sevemiyorum, neden hala bende yanlış bir şeyler varmış gibi hissediyorum ve de en kötüsü neden başka insanlar da bendeki yetersizlikleri görüp beni sevmekten vazgeçecekler diye endişeleniyorum? çok saçma. endişeler ve manasız hisler, bunların hepsi çok saçma.