Sarı Yaprak

savrulmak çok güzel bir fiil. güzel sıfatından kısmen tiksinmeye başlamış olsam da bazı şeyleri en iyi niteleyen sıfat yine de o. ama gerçekte, dili yavaş yavaş öldürdüğünü düşünüyorum güzel kelimesinin, bizi yeni kelimeler bulmak konusunda tembelleştiriyor. her şeye güzel diyoruz, her ismin önüne getiriveriyoruz hop oluyor bitiyor, -içinde güzel cümleler olan çok güzel bir kitap okuyordu- hatta fiillerin önüne de rahatça koyuyoruz. -topa çok güzel vurdu ve top yerde duran yaprakları hızlıca savurdu- ama savrulmak öyle mi? değil tabii, niyeyse çok az kullanılan bir kelime. halbuki tam olarak, bütünüyle insan hayatını anlatıyor bence. insanlar kendilerini tam olarak anlatan şeylere uzak durmayı sever aslında, buna o kadar şaşırmamalıyım ama savrulmak'a haksızlık etmesek ne iyi olurdu. -şu sarı yaprağa baksana, ne güzel savruldu. - hiç durmadan savrulurken arada durup, derin bir nefes alıp savrulmak kelimesinin güzelliğini düşünüyorsam kendimden umut kesmeme henüz gerek yok galiba. -şu sarı yaprağı gördün mü? havada savrulurken bir anda yere düştü, sonra bu sefer yerde ordan oraya savrulmaya başladı. yerde savrulan tek bir yaprağın bu kadar güzel olması mümkün olabilir miydi?-