Ölüm ve şeyler.

Son günlerde her yerde ve her şeyde ölüm görüyorum. Sanki ölüm dışında her şey ölmüş gibi. ölümü gösterip yaşamı es geçen bir gözlük takmışım gibi. Bunu açıklamak cidden çok zor.

Burnumuzun dibinde bir bombanın güpe gündüz, herhangi bir sokakta bu kadar rahat bi şekilde patlayabiliyor olması ve de sevdiğim ve tanıdğım herkesin o gün ölebilme ihtimalinin varlığı düşüncesi beni uzunca süre rahatsız etti, hala da ediyor. O patlamanın çok daha öncesinde başlayan bir şeydi bu aslında. Seviyesinin artmasına neden oldu belki de o olay. Sanki dünyada kimse ölümlü olduğunun farkında değilmiş ve bunu sadece ben fark edebilmişim gibi bir his gelmişti bana. Kimse günlük hayatında bu ihtimalin varlığını düşünmüyor ve ona göre yaşamıyordu. Tüm konuşulanlar, tüm davranışlar herkesin bildiği ama benim bir türlü bulamadığım bir ölümsüzlük formülünün keşfini düşündürüyordu bana. Hala da öyle hissettiğim zamanlar oluyor. İnsanların kendi ölümlülükleri hakkında büyük bir inkar içinde olduklarını biliyorum ama başkalarınınkini bu derece inkar edebildiklerini bilmiyordum. Yani ne bileyim, nasıl bu kadar açıkta olan bir şeyi görmez bunca insan. Ya da ben neden şimdi sadece bunu görmeye başladım. Neden ben herkese çok normal gelen şeyler üzerinde günlerce aylarca düşünmek zorundayım peki?

23

Çok çılgın bir on günün sonunda kıçımı bi yere koyup youtube'dan şarkı falan dinliyorum. Yorgun değilim. Artık özgürüm dedim dün mesela, özgürlük çok göreceli bir şey tabi. Özgürlük algısı da günden güne hatta dakikadan dakikaya değişiyor. Dün gece çok özgürüm diye düşünmüşüm demek. O kadar da değilim halbuki. Sonuç olarak yapacağımı yaptım bundan sonra olacaklardan ben sorumlu değilim. Olanlardan sonra harekete geçecek yine benim tabi ki. Kıçımın üstünde çok uzun süre oturmayı planlamıyorum. Sanırım benim hayatımdaki dönüm noktası 23 yaş olacak. Veya dönüm noktalarından biri. Sürekli bi yerlerden dönen bir hayatım da olabilir pek tabi ki. Her şey mümkün derler ya öyle bir şey. Keşke her şey mümkün cümlesini kurarken her şeyin mümkün olduğuna inanabilecek yapıda bir insan olmamı sağlayacak bir şeyler eklense beynime. Ya da herhangi bir şeye inanacak. Bazen inançlı insanların hayatlarının çok kolay olduğunu düşünüyorum. Belki de değildir sonuçta bende hiç olmayan bir şeyin varlığının tam olarak nasıl hissettirdiğini anlamam çok mümkün değil. Tahmin edebiliyorum gerçi. Tahmin de baya iyi bir şey. Ya o da olmasaydı.