Mutsuzluk şöyle bir yerde dura dursun son günlerde ben baya baya çaresiz hissediyorum. Öyle anlar oluyor ki, aynı anı bir filmde izliyor olsam o filmin kadın karakterine çok üzülürdüm diyorum sürekli. Gerçekten bazen bir şeyler söylüyorum, bazen öyle bakıyorum, gülümsüyorum ama o kadar zavallıca ki tüm bunlar, o cümleleri filmdeki kız kursa, o öyle bakıp gülümsese onun adına çok üzülürdüm. Ciddi ciddi gözlerim dolardı sonra ağlardım.Olayları yaşarken, yaşamayı bırakıp o anın dışında bi yerlerde durup bunu fark edebiliyor olmam da yeterince kötü zaten ama nedense bir filmde izlesem çoktan zırlamaya başlayacağım anları yaşarken tek düşündüğüm bunun film versiyonuna üzüleceğim. Sanki gerçeği yeterince dramatik değilmiş gibi. Sanki ben o yazık dediğim kadın karakter değilmişim gibi.
benim bir kalemim bile yok, neyse nabalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder