Aydınlanma

İnsan, kendisinin neyi hak ettiği ya da etmediği üzerine objektif yorumlar yapabildiği gün büyümüş demektir. Yani bence öyle. Mesela yakın zamanda durup düşündüm ve içinde bulunduğum bu durumu hiç hak etmediğime karar verdim. Eskiden olsa mutlaka kendimi suçlayacak ve elimden bir şey gelmeyeceğini düşünecektim ama şimdi bu durumun çirkinliğinde bir payım olmadığını ve bunu kısmen sonlandırmanın elimde olduğunu fark edebiliyorum. Hayatta illa ki yapılacak bir şeyler vardır. Kötü ve istenmeyen bir olayla veya insanla baş edebilecek güce de sahibiz aslında. O şeyin veya kimsenin varlığı sıkıntı vermeye başladığında onu veya durumu kendimden uzaklaştırma kararı aldım ben en basitinden. Neden sürekli istemediğim bir şeye maruz kalayım ki? Kendime neden bunu yapayım yani. Durumun ne kadar karmaşık olduğundan da bağımsız olarak beni rahatsız eden her neyse ondan mümkün olduğunca uzağa gitmek amacım bundan sonra. Sonuçta insan oğlu acıdan kaçıp hazza yönelmeye programlıdır. Bunun biraz bilincinde olup illa ki gerçekleşecek bu süreci hızlandırmak boynumun borcu. Çünkü artık eehh yeter be dediğim noktaya geldim. Sürekli söylenen ve yakınan bir insan olmaktan ve başka insanların beni böyle görmesinden de bıktım. Ben sürekli yakınan insandan çok daha fazlasıyım ve benim bu durumda olmama neden olan insan gibi kişilerden çok daha iyisini hak ediyorum. Gerçekten hayatımda belki ilk defa bu cümleyi bu kadar inanarak söylüyorum.

Sanırım ben bu yıl büyüdüm hatta 1 yılda 3 yaş bile büyümüş olabilirim. Her zaman tercihlere inanan biri olarak hayatımı mahvetmeme tercihimi kullanmak istiyorum artık. İçimde başka bir şeyler olabilme ve yapabilme potansiyelini de görüyorum sonunda. Çok şükür. Mükemmel aydınlanma diye buna diyorlar herhalde.