pıff

Bir yerden başlayabilsem acayip çok şey yazacağım ama yok olmuyor, başlangıcı bulamıyorum. Özet geçeyim o zaman: bok gibiyim. Bu kadar da net bir özet işte. Sabahları uyandığımda ağzımdan çıkan ilk kelime ve uyumadan önce söylediğim son kelime kahretsin veya siktir. Güne göre değişiyor. Nasıl oluyor da bir günü bitirebiliyorum ben bile hayret içindeyim. Ciddi hayretler içindeyim hem de. İşin diğer garip tarafı da hiçbir şekilde ağlayamıyor olmam. Sanırım durum ağlanamayacak kadar ciddi. Hayatımda başıma iki kez gelen bir üzüntü şekli bu. Tanıyorum artık. Normalde en ufak şeylere bile salya sümük ağlayabiliyorken bu kadar büyüğüne tek damla göz yaşı dökememem vehametin son noktası. Neyse şimdilik bu kadar. Olur da kafam yerine gelirse bir de alkol vücudumu terk edebilirse belki oturur yazarım bir şeyler. Çok ümitli de değilim. Galiba içim öldü, yazı yazma yeteneğimi bile kaybettim.