Aynı Hikaye

Geçen yıl bu zamanlar ne yapıyorduysam bu yıl da aynı şeyi yapıyorum. Benzer korkular yaşıyorum, benzer heyecanlar ve hezeyanlar içindeyim. Sonra düşünüyorum bir arkadaşım var benim, geçen yıl ona bir hikaye anlatmıştım, akıl almıştım ondan, o zamanı hatırlıyorum. Bu yıl bir kez daha görüştüğümüzde ona yeni hikayeyi anlatsam diyorum, acaba ne söyleyecek? Sonra fark ediyorum; aynı hikeyenin farklı bir versiyonunu anlatacağımı. Kendimden utanıyorum. Bir insan bir yıl boyunca hiç mi aşama kaydedemez de kendini aynı durumun; aynı saçma durumun içinde sokmaya gönüllü olur? O an soğuyorum her şeyden. Anlatamam bu hikayeyi ben, istemiyorum çünkü. Ne zaman sesli olarak bahsetsem, ne zaman kulaklarım duysa sesimi canım sıkılıyor, ne mal insansın demekten iç sesim yoruluyor bu sefer. Hayat sürekli ama sürekli aynı filmi izlemek için çok kısa. Aynı filmleri 10 kere izlemeyi sevmediğimden değil sadece eski filmleri seyretmek yeni filmler fark etmeme engel oluyorsa ne anlamı var diye düşünüyorum. Bu sabah görüyorum gerçeği, sabahın köründe sokakta olmak değişik farkındalıklar kazandırıyor bana.