Plansız- Şimdili

Ferzan Özpetek'in son filmi Mine Vaganti'yi çok çok sevdim. Filmde bana dokunan ne olduğunu tam bilemediğim bir şeyler vardı, belki renklerden belki müziklerden belki de filmin son 10 dakikasından kaynaklanıyordu, ama çoğu insanın aksine ben filmden rahatlamış, hafiflemiş çıkmadım. Mideme bir şeyler oturdu. Tomasso karakterinin "bazı şeyleri bırakmayı bilmiyoruz, gerçekten önemli olan şeyler biz istemesek de bizimle kalır geri kalanlara böyle inatla tutunmanın ne anlamı var" temalı konuşması sanırım filmin en beğendiğim yeriydi. Çünkü bence de gerçekten önemli olan şeyleri unutmaya, bırakmaya çalışsak da onlar bizle kalırlar, diğer anlamsız şeylere hayatın anlamı gibi tutunmaksa zaman ve ömür kaybıdır, kendimize yaptığımız en büyük işkencelerdendir. Niye bilmiyorum bunu buraya yazmak istedim. Son zamanlarda yazmak isteyip de yazamadığım onca şey içinden bunu seçip yazabilmeme de sevindim. Gerçekten uzun bir süredir çok düşündüğüm halde düşündüklerimle ilgili yazacak enerjiyi bulamıyorum. Duygu kapılarını açtım ve içinden güzel şeyler çıkmıyor, belki yazınca gerçeğe dönüşecek her okuduğumda yüzüme çarpacak diye korktuğumdan oluyor bunlar. Neyse bu sefer de böyle geçip gitsin her duyguyu düşünceyi tekrar tekrar hatırlamama gerek yok, hem güzel gidiyor hayat son günlerde, çok eğleniyorum, yaşadığımı hissediyorum. Gelecekle ilgili planlara ara verdim, gelecek gelmeyebilir, şu an buralarda. Hayatım nereye gidecek? sorusundan hayatım gidiyor ve ben şu an bunun farkındayım cümlesine geçiş yaptım. İştir,paradır ve okul bitince yapılması gerektiği söylenilen her şey umrumda değil. Şu an dinlediğim şarkı, yediğim elma umrumda sadece. Bu kadar.