Don't Hate The Player, Hate The Game*

Özledim seni be blog. Valla hayatımın önemli bi parçası olmuşsun sen, yokluğunu hissediyorum, sürekli aklımdasın :)

4 gün internetten ayrı kaldım 3 dizi birden aynı günde başladı şimdi heyecanla beklemeye çalışıyorum. Sıralama yaptım tabi ki önce How I met'i indiriyorum. Onu izledikten sonra da çok merak ettiğim çatlak doktorum House'u izliyceğim. Aman da aman.

Hava değişimi iyi geldi gibi. Gündüz ara sıra sıcaktan bunaldım gece de tirtir titredim. Değişik bir havaydı ama sevdim. Böyle serin havalarda denize girmek de ayrı bi güzel oluyormuş. 4 günde 2 kilo almayı başaran bünyemi de canı gönülden kutluyorum. Yemek yerken çatlamaya en yaklaştığım günleri yaşadım, pişman değilim gene olsa gene yerim. Hayattaki yegane mutluluğum yemek yemek oldu artık. Onu da bırakamam.

Gülşen Bubikoğlu gençken çok güzelmiş ya, bir de ah nerede filminde kendisine göz makyajı yapan insan kimse çok tebrik ettim. Nasıl bir makyajdı o.

Emmyleri izleyemedim, Neil Patrick Harris'i çok merak ettim. Böyle özetlerde Jon Stewart süpersin falan dedi, iyice merak ettim. Ne zaman olur ki tekrarı?

Her yerde, her koşulda oynayabilen, en ufak müzikte göbek atmaya başlayan insanları ömrüm oldukça anlayamayacğım, empati kurmaya bile çalışmayacağım. Namümkün, sistem hata veriyor. Uzun otobüs yolculuklarında göbek atmaya çalışan insanlar beni sinir krizine sokma yeteneğine sahiplermiş, bugün de bunu öğrendim.

6 kelime 2 nokta. ahahah bu bayramda buna güldüm ben. önce üzüldüm tabi, birazcık sinirlenmiş de olabilirim ama sonra güldüm, vallahi. Hayat böyle şeylere üzülmek için fazla kısa. Benim zaten sabrım kalmamış. En azından aynı hatayı yapmayacağımı biliyorum, kendimle çok pis gurur duyuyorum.

İki şarkı söylüyorum
1- AC/DC -Back in Black
2-Regina Spektor- One More Time With Feeling.

* çok seviyorum bu sözü, oraya buraya yazasım var. Hatta böyle konuşmların arasında "Amerikalıların bi sözü var "diye başlayan afili cümleler kurasım var.