Böyle bir şeyler işte...

Bir parçam onu bıçaklarla doğrayıp parçalarını denize atmak isteyecek kadar nefret ediyor ondan, içimdeki şiddetin büyüklüğü şaşırtıyor beni hatta. Çok sinirliyim ona yüzüne doğru kocaman bağırmak istiyorum, yakasından tutup sallamak, dağıtmak istiyorum. Benim hayatım bu kadar dağılmışken ve ben gerçekten kanarken onun tek parça durmasına dayanamıyorum. Bir yanım onu çok seviyor hala, deli gibi özlüyor, görünce yerinde duramıyor. Bir yanım onu gördüğü anda tüm yaşam enerjimi başka bir galaksiye yolluyor, bir anda içim kuruyor, tüm bunların oluş hızı şaşırtıyor beni hatta. Binlerce kişinin arasında yalnız başıma kalıyorum, o kadar ses, şarkılar, sözler arasında bir fanusa kapatılıyorum." Gökyüzü bazen ciğerime hiç dolmuyor." Günün her dakikası daha iyiyim diyorum kendime, yalandan gülüp, günlük sohbetlerle kafamı dağıtıyorum, yaşamaya çalışıyorum kaldığı yerden. Tüm bunların yerle bir olması için 3 dakika yetiyor, sonra yeniden başlıyorum her seferinde tahtayı silip yeniden yazıyorum, yoruluyorum. En azından bu sefer tutunmaya çalışıyorum gerçekten ya da bana öyle geliyor.