Anlayamadığım şeyleri anlamak için çaba sarfetmekten çok yorulduğum için duruldum, durduruldum. Niye'yi anlatmak, anlamak kadar zor olunca ondan da vazgeçtim. Gerçekten en sonunda fiziksel olarak bile tükeniyormuş insan, ben de huzura ancak böyle ulaşabilirmişim demek ki, sürekli uyku halinde kalabilmek ne güzelmiş aslında, uyuymadığım geceler için üzüldüm bile. Canım sıkılıyor hala, şöyle kalbimle midem arasında bir yerde rahat bırakmayan şeyler var. Büyük bir sıkıntı, ama alışıyormuş insan en kötüye bile, nedeni yok belki , en garibi de bu. Kaybetmeye mahkum insanların kendilerini buna mahkum ettiğini düşünmek için çok kanıtım var, kendimden yola çıktım.
**hüzün kovan kuşu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder