Eşya

Bugün mutluydum ben. Çok sevdiğim bir şeye kavuşmanın verdiği bir anlık mutluluk patlamasının parçacıkları tüm günüme yayıldı. Eşyaya bu kadar değer vermemin başıma işler açacağını biliyorum ama öyle şeyler var ki sevmeden edemiyorum, ayrılamıyorum, kopamıyorum. Bazı eşyaların varlığını hissetmek bile iyi hissettiriyor, onlar olmasa eksik kalınıyor. Tüm bunların nedeninin benim aşırı duygusal bir şekilde her şeye ama her şeye anlamlar yüklememden kaynakladığını biliyorum, bazen çok saçma boyutlara ulaştığının da farkındayım. Yine de onların küçücük mutluluklarına o kadar ihtiyacım oluyor ki zaman zaman kendime acıyorum önce, sonra diyorum ki olsun be sen seni mutlu eden şekilde davran. Kısa sürse de bu mutluluk, değer. Bu kitabı mı seviyorsun, bu dişleri kopmuş tarağı mı seviyorsun, yıllardır taktığın kol saatini mi seviyorsun, onlarsız yaşayamacağını mı hissediyorsun, öyle olsun. Öyle olmasa bile öyle olsun. Bazen seni gördüklerini ve sevdiklerini mi düşünüyorsun, öyle olsun. Konuşacak kimse olmadığında içini bir fotoğraf albümüne mi döküyorsun, sorun değil öyle olsun. Bir tişörtü yıkanmaktan mahvolana bir pantalonu yırtık pırtık olana kadar sırf aidiyet duyguna hizmet ettikleri için mi giyiyosun, öyle olsun. Sonuçta kim karışır ki kendimden başka...